توی روانشناسی مفهومی داریم به اسم منطقه مجاور رشد که
اشاره داره به فعالیت هایی که بچه به تنهایی نمیتونه انجامشون بده ولی با
کمک یه بزرگتر از پسشون برمیاد و در نهایت این باعث یادگیری میشه.
دارم
فکر میکنم ما بزرگترهام یه جور منطقه مجاور رشد داریم. کارهایی که با تلاش
کم از پسشون برنمیایم ولی با تلاش زیاد چرا. شاید روندِ کندِ یادگیری و جلو
رفتن خیلی هامون به خاطر اینه که خودمون رو فقط در معرض تکالیفی قرار
میدیم که برامون آسونن. برای خودمون چالش ایجاد نمیکنیم و به اصطلاح پا رو
از comfort zone فراتر نمیذاریم. این شاید برامون آرامش نسبی رو به همراه
داشته باشه، ولی بدون شک باعث درجا زدنمون میشه. نمیشه توقع داشت به کارهای
معمولی مشغول باشیم و در عین حال به چیزی بیشتر از یه آدم معمولی تبدیل
بشیم.
27 خرداد 1397