114. مافیا!

راستش به عنوان کسی که سالهاست تماشای تلویزیون براش جزو آخرین گزینه‌ها - حتی بعد از امتحان کردن جذابیت تماشای ترک‌های دیوار - محسوب میشه، فکرش رو نمیکردم که یه روز بیام اینجا و پستِ معرفیِ برنامه‌ی مورد علاقه‌م در صدا و سیمای ایران رو بنویسم!
«مسابقه مافیا» تولید شبکه سلامته. همونطوری که از اسمش پیداست، توی این برنامه شرکت کننده‌ها قراره مافیا بازی کنن! اگر با این بازی آشنایید، احتمالا با تماشای یه قسمت میتونید بفهمید که آیا شما هم مثل من از تماشای بازی دیگران و واکنش‌هاشون و گوش دادن به دروغ‌ها و یا تحلیلشون از رفتار دیگران لذت میبرید یا نه. ولی اگر این بازی رو بلد نیستید، احتمالا باید دو سه قسمتی رو تماشا کنید تا از سردرگمی اولیه خارج بشید و بعد ببینید دوسش دارید یا نه.
مسابقه مافیا هرشب ساعت 8 با اجرای بهنام تشکر از شبکه سلامت پخش میشه. گرچه که احتمال زیادی میدم که پست رو نادیده بگیرید، ولی خواستم به سهم خودم از تولید برنامه‌‌ی بی‌زرق و برقی که با وجود نقدایی که بهش دارم منو پای تلویزیون میکشه حمایت کرده باشم.

 

 

از ویکی‌پدیا:

برخی استدلال می‌کنند که بازی مافیا، شبیه ساختن آن چیزی است که در دنیای واقعی در اجتماع و سیاست رخ می‌دهد. آنان مافیا را شبیه سیاست‌ورزی و سیاست‌مداری می‌دانند؛ به گونه‌ای که بازیگران این عرصه باید در فریب نخوردن و در فریب دادن توانایی بالایی داشته باشند. در این بازی همچون دنیای سیاست هر فردی باید به شدت مراقب رفتار، گفتار و عکس‌العمل‌های خود باشد متهم نمودن دیگران، رای دادن، حمایت نمودن هرکدام عواقبی دارد که فرد باید از قبل به آن بیندیشد تا اکثریت بازیگران سوء برداشتی از او نداشته باشند.
این بازی به نوعی شبیه‌سازی فرایند دادرسی در دادگاه نیز هست که هر کسی در جایگاه وکیل خود باید در برابر یک قاضی بی‌طرف از خود دفاع کرده و شواهد و سرنخ‌های اتهام دیگران را رو کند و با استدلال دیگران را متقاعد کند که خود متهم نیست و کسی دیگری متهم است و در نهایت این هیئت منصفه (متشکل از خود بازیگران) است که رای می‌دهد که آیا توضیحات و استدلال‌های آن فرد پذیرفته شده‌است یا خیر.
از طرفی یکی از مزیت‌های این بازی را در پرورش توانایی و هنر حرف زدن و صحبت کردن در جمع بیان داشته‌اند.

 

113. ملاقات با متناقض درون

مربی خیاطی خطاب به خانم شماره‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی یک گفت: «فلان مدل رو میتونی برای همسرت بدوزی» و جواب شنید: «براش نمیدوزم! مگه اون هزینه کلاس من رو میده که براش لباس بدوزم؟»
خانم‌های شماره‌‌‌‌ی دو و سه پرسیدند: «عه مگه شما سرکار میرید؟» و جواب شنیدند: «نه الان دیگه نمیرم. ولی دارم. بعدش هم، انقدری ازش میگیرم که پس انداز کنم و برای این مواقع محتاج نباشم!»
خانم‌ شماره چهار تعجب کرد و خانم شماره‌ی یک رو توی ذهنش سرزنش کرد که در حالیکه از همسرش پول دریافت میکنه، ادعا میکنه که همسر، هزینه‌ی کلاسش رو نمیده و در نهایت برای تناقضات اون در ذهنش اظهار تاسف کرد.

خانم شماره‌ی چهار داستان بالا من بودم. همه‌ی این فکرها با این فرض پیش اومد که خانم شماره‌ی یک، یه زن خانه داره. خانه‌دار، نه صرفا به معنای کسی که بیرون کار نمیکنه. بلکه به معنای کسی که در عوض کارهای خونه رو انجام میده. داشتم همچنان زن رو سرزنش میکردم که توی ذهنم یک سوال ایجاد شد. اگر اون خانم طبق فرض من کارهای خونه رو انجام میده، پس آیا بخشی از حقوق همسرش به عنوان دستمزد این کار خانگی حق اون نیست؟ جواب بله بود. و حالا حرف زن درباره اینکه بابت هزینه کلاس از همسرش پولی دریافت نمیکنه، خیلی هم بیراه به نظر نمیومد. یادم افتاد که قبلترها درباره‌ی ارزش کار خانگی یقه‌ها جر داده بودم و حالا که توی موقعیت قرار گرفته بودم میدیدم که تا درونی شدن همه‌ی این حرف‌ها راه زیادی در پیشه. بعد برای تناقضات خودم، توی قلبم اظهار تاسف کردم.


پ.ن : متن بالا صرفا بر اساس فرضیات ذهنی من از موقعیت پیش اومده نوشته شده و واقعیت میتونه بسیار متفاوت و دارای جزییات پیچیده ای باشه.
 

112. اصلا اگر لاک پشتی وجود داشته باشد

داشتم فکر میکردم مادامی که جوری عمل میکنیم که گویی "ظلم بد نیست و ظلمی که دارد به ما میشود بد است" این حرکت لاک پشتی ادامه خواهد داشت. بعد، یادم افتاد داریم جایی زندگی میکنیم که یک عده فکر میکنند "اصلا ظلمی که دارد به ما میشود هم بد نیست. خوب هم هست. به صلاح ماست".

111. بازی با کلمات

«آدم باید به بزرگترها احترام بذاره» از نظر من جزو منفعت طلبانه‌ترین حرفاییه که میشه زد. آیا وقتی از کسی میخوای به بزرگترها احترام بذاره منظورت اینه که اجازه داره به کوچیکترها فحش رکیک بده و توهین کنه؟ معلومه که نه! چیزی که ما در قالب احترام به بزرگترها از دیگران توقع داریم در واقع احترام و ادب و این قبیل مسائل نیست، که اگر بود دیگه حرف از کوچیک و بزرگ بی‌معنی بود. این احترام مورد انتظار در واقع یک جور امتیازِ بدون منطقه که ازت میخواد به صرف کوچیکتر بودن از کسی به خواسته‌ش تن بدی، از خواسته‌ت بزنی، اشتباه‌هاش رو به روش نیاری، سکوت کنی، سکوت کنی، سکوت کنی ..
کسی قابل احترام‌تر و بزرگتر از منطق نیست. کسی که سنش رو دستمایه‌ای برای دور زدن منطق میکنه منفعت‌طلبه. و این احترام، چیزی بیشتر از احترام به منفعت‌طلبی نیست.

110. At least I am not the only coward

دقیقه‌ی سی‌وشش اپیزود شماره‌ی هفت رادیو مرز نفرت را پمپاژ کرد توی رگ‌هام. یادم افتاد دارم جایی زندگی میکنم که صبح به صبح توی بلندگوهاش روزی سرشار از متفاوت نبودن را برایمان آرزو میکنند و از در و دیوار پیامِ تفاوت=خطر برایمان میفرستند. یک جایی شبیهِ شهرِ ترومن توی فیلم Truman Show. راستش از آدم‌هایی که قدرت توی دستشان است تعجب نمیکنم. قدرت خودش به خوبی توجیه‌گر هرگونه کثافتی‌ست. از آدم‌های عادیِ توی کوچه و خیابان اما دچار شگفتی میشوم. آن‌ها که از متفاوت نبودن دیگران عملا چیزی بهشان نمی‌ماسد اما از متفاوت بودنشان بدجوری دردشان میگیرد. آن هم تفاوتی که هیچ گونه مرزِ انسانی را رد نمیکند! همیشه فکر کرده ام چقدر عجیب که بعضی‌ آدم‌ها آنقدری به روش زندگی‌شان اطمینان دارند که عمیقا میخواهند دیگران هم شبیه به آن‌ها عمل کنند تا جایی‌که حتی تفاوت دیگران توی تخت‌خوابشان هم آن‌ها را تحت فشار قرار میدهد.  این روزها اما فکر میکنم این تمایل همیشه هم از اطمینان ناشی نمی‌شود. گاهی نتیجه‌ی ترکیبی از شک و بزدلی است. از قضا بعضی‌هاشان اطمینانی به راهشان ندارند. اما چون شجاعت تغییر مسیر توی وجودشان نیست، دوست دارند دیگران هم توی این بزدلی شریکشان بمانند.