ما برای مشکلات دیگران نصیحت گران قهاری هستیم. برای خودمان اما نه. یک
مثال میزنم. فرض کنیم دوستی شکست عاطفی میخورد. میتوانیم تا ساعت ها او را
نصیحت، موقعیتش را تحلیل و اشتباهاتش را گوشزد کنیم و در آنِ واحد همان
اشتباهات را با شدت و حدت بیشتری در رابطه شخصی مان تکرار کنیم. به اشکال
کار فکر کردم و رسیده ام به یک کلمه. فاصله. برای درست دیدن همیشه به اندکی
فاصله نیاز است. ما از مشکلات دیگران دوریم و بنابراین نگاهِ جامع تری
داریم. بد نیست گاهی از وسط گود زندگیمان بیاییم بیرون. برویم کمی دورتر و
از یک فاصله مناسب زندگی خودمان را تماشا کنیم.
18 اردیبهشت 1397