ببینید؛ اگر به هر دلیلی توی زندگی شخصی‌تون آدمِ سهل‌انگاری هستید که مدام کارهاتون رو موکول می‌کنید به بعد تماشای قسمت n اُم فلان سریال، به قرار گرفتنِ نمودار احوالاتِ جسمی و روانی‌تون در بالاترین حالت و یا حتی به رُندترین ساعت و روز و ماه و سال و قرن ممکن، به خودتون ارتباط داره. اما زمانی که به هر نحوی اون کارهایی که دارید با تمام قوا به فردا می‌افکنیدشون، به شخص دیگه‌ای هم مربوط می‌شن، این دیگه اسمش سهل‌انگار بودن نیست؛ سهل‌انگارِ بی‌مسئولیتِ بیشعور بودنه. اگر تعجب نمی‌کنید، یا آدم‌ها رو چون برخلافِ شما سعی دارن استفاده‌ی کاملی از زمان‌شون داشته باشند دستمایه‌ی شوخی‌های احمقانه قرار نمی‌دین، بهتره بدونید کسانی هستند که برای تک‌تک فعالیت‌های روزانه‌شون برنامه دارن و اهمیتِ ویژه‌ای قائلن برای همون تیکِ به ظاهر کوچیک، که قراره بشینه رو‌به‌روی هرکدوم از این کارها. پس اگر به هر نحوی، به ثمر نشستن هر کدوم از این فعالیت‌ها که خیلی وقت‌ها زنجیره‌وار به هزار اتفاق دیگه هم منجر می‌شه، در گروِ مسئولیت‌پذیری شماست، مسئولیت‌پذیر باشید!
هرچند که اگر این رفتار غیرمسئولانه کوچیکترین خللی هم در زندگی و برنامه‌ی شخص دیگری ایجاد نمی‌کرد، از زشتی اون چیزی کم نمی‌شد.