166. Hope is overrated :: Meet Me In Montauk

166. Hope is overrated

گاهی وقت‌ها سمت تاریک داستان آدم‌ها ناامیدی نیست؛ بلکه امید ناچیزیه که با همه‌ی کم‌جون بودنش می‌تونه قانعت کنه رها نکنی، بمونی و ته‌مونده‌ی انرژی توی وجودت رو بذاری روی خونه‌ای که از پای‌بست ویروونه و درنهایت زیر آوارش جون بدی. ناامیدی گاهی موهبت عجیبیه. یه حسی شبیه به بال درآوردن، پرواز کردن، و دور شدن. قبل از اینکه اون خونه آوار بشه.

نظرات [ ۳ ]

کلمنتاین
يكشنبه ۲ خرداد ۰۰

نظرات (۳)

سلما

سه شنبه ۴ خرداد ۰۰
۱۸:۰۵

ایول. محتوایی که به خاطرش از اینترنت فاصله می‌گیرم.

متاسفم :(

‌‌ Elle

سه شنبه ۴ خرداد ۰۰
۱۳:۲۰

یه تستی بود من چند سال پیش داده بودم. اسمش یادم نیست ولی مشخص می‌کرد که چه حس پنهانی داری و برات مضره (بد توضیح دادم می‌دونم)، بعد مال من امید پنهان بود. می‌گفت یه جایی باید رها کنی و بپذیری دیگه امیدی نیست، بری دنبال کارت، ولی تو اینطوری هستی که می‌گی نه من درستش می‌کنم، امیدم رو از دست نمی‌دم و ... فکر کنم یه پستم نوشته بودم اون موقع در مورد همین. حالا چند ساله همیشه یاد اون میفتم و یاد کتاب تصرف عدوانی که موضوعش تموم شدن یه رابطه بود ولی خیلی حرفای خوبی در مورد رها کردن امید بیهوده داشت. اینا رو گفتم که اگه پیدا کردم تست رو برات بفرستم همینطوری.

ببین کی اینجاست! ^_^

بهش که فکر کردم دیدم احتمالا برای من جوابش خشم باشه. نمی‌دونم. شاید هم خشمم دیگه اون‌قدرها پنهان نیست. آره حتما اگر پیداش کردی نشونم بده (:
اون کتاب هم نخوندمش. ولی خیلی ازش می‌شنوم.