وقتی به زبون میارمش خنده‌دار به نظر می‌رسه؛ اما این روزها مدام انرژیم رو جمع می‌کنم؛ از روی تخت بلند می‌شم؛ موهام رو می‌بندم و هنوز قدمی برنداشته‌م که اون انرژی دود میشه و می‌ره هوا و من دوباره برمی‌گردم به تخت. هیچ ایده‌ای ندارم کی قراره بگذره و فکر می‌کنم تنهایی از پسش برنمیام؛ اما نه من می‌خوام باری روی دوش دیگران باشم و نه کسی میتونه هزار بار زمین خوردنِ روزانه‌ی من رو تاب بیاره و بار هزار و یکم هم دستم رو بگیره.
بحث سر قدرت گرفتن نیست.اگه از زمانش بگذره و فرد نتونه بلند شه چی. کی گفته دیگری اگر کمک کنه، فرد ضعیف تر از حالت "تنها" بار میاد؟ یه سری چیزا بحثشون سر اتکا کردن و تکیه دادن نیست. اینکه یک نفر یک تلنگری بزنه غیر مستقیم یا مستقیم، خودشم یه جور سنگیه که میشه بهش اویزون شد و کوه رو بالا رفت. فقط ادم باید وقتی سرش تو بدبختیاشه، یادش نره که اطرافی هم وجود داره که میتونه ازش تاثیر بگیره.
و اینکه نمیتونم چیزی بگم اما یه پیشنهاد میتونم بکنم. خوبه که هدفای کوچیک بسازی که یکم دوسشون داری. هدفای 25 دیقه ای.
یا اینکه به مفاهیم بزرگ فکر کنی.به گذشته.فکر کردن به گذشته بد نیست همیشه...
امیدوارم با یک تغیری که دوست داشتی پیدا بکنی از رختخاب بلند شی.
تو خودت زمین خوردی و خودتم بلند میشی:)
نمیدونم میدونی ولی تنهایی قدرت بیشتری داره.بیشتر از زمانی که دستت رو توی دست کسی میذاری.
