202. خواب‌زده :: Meet Me In Montauk

202. خواب‌زده

دوست دارم بنویسم. دوست دارم زیاد بنویسم. با این‌حال روزی ده بار صفحه‌ی ارسال مطلب جدید رو باز می‌کنم و می‌بندم. چند روز پیش که گ. پرسیده بود حالم چه‌طوره براش نوشتم: "اغلب بی‌ثبات". دلیل ننوشتنم همینه‌. با یک حال شروع می‌کنم به نوشتن و هنوز متن به آخر نرسیده احساسم عوض می‌شه و کلمه‌هام بی‌اعتبار. و می‌دونی؟ کلافه‌کننده‌ست. چند وقت پیش موقع برگشتن از کلاس به خودم اومدم و دیدم حالم خوبه. به محض فهمیدنش ناراحت شدم. و خیلی عجیب بود. اما ترجیح می‌دادم ثبات حاصل از روزها دست و پا زدن توی افسردگی رو از دست ندم‌‌. آره. همین‌قدرها کلافه‌کننده‌ست.

نظرات [ ۳ ]

کلمنتاین
شنبه ۲ بهمن ۰۰

نظرات (۳)

زهرا یگانه

يكشنبه ۳ بهمن ۰۰
۱۶:۵۷

چقدر خوب میفهمم، من هم‌ این اشتیاق رو حس می کنم.

اشکال نداره، روزهایی که نمیتونی بخونی بذار بگذرن، در عوض وقتی رو موود هستی جبران کن و جوری از اون لحظات استفاده کن که هیچی نتونه خرابش کنه!

من وقتی موودم پایینه داخل یوتیوب ویدئو هایی رو میبینم که بهم انگیزه می ده. بعد خواه ناخواه ترغیب میشم برم دفترچه ام رو بردارم و کلماتی که نمیدونم رو بنویسم.. همین جوری یهو به خودم میام میبینم موودم عوض شده.

آره سعی‌م رو می‌کنم استفاده کنم از وقت‌هایی که حالم خوبه ^_^

امیدوارم تو هم حسابی پیشرفت کنی (:

. یاسون .

يكشنبه ۳ بهمن ۰۰
۱۴:۰۲

فکر کنم می‌فهمم چی می‌گی. گمونم یه سالی می‌شه که کار من در قبال بلاگم شده باز کردنِ همون صفحۀ مطلب و بطور موازی باهاش یک فایل word و نوشتن پونصد ششصد کلمه و خسته شدن از تموم نشدنش و بستن‌ش. یا در بهترین حالت، ذخیره کردنش با اسمای رندم مثل ccc و frfrf که نفهمم دربارۀ چیه. برعکس گذشته، حتی دیگه اونقدم حالمو خوب نمی‌کنه. فهمیدم بخشی از لذتم برمی‌گشته به تموم کردنِ نوشته‌ها یا نتیجه‌گیری‌شون یا حتی فهمیدنِ این که فلان موضوع رو نمی‌شه جمع کرد.

دارم سعی می‌کنم چیزای کوتاه‌تر بنویسم که خسته نشم. اما خودم می‌دونم اکثر چیزایی که آزارم می‌ده و می‌خوام درباره‌ش بنویسم یا حتی چیزایی که بی‌آزارن و بازم دلم می‌خواد بنویسمشون رو نمی‌شه توی چهار پنج خط خلاصه کرد.

تقریبا بالای هشتاد درصد پست‌های اخیر منم قرار بوده سه چهار برابر اینی که هست باشه و وسطش دیگه رهاش کردم.

من قبلا نوشتن توی word حالم رو خوب می‌کرد. ولی نمی‌دونم چرا الان جرات ندارم برم سمتش.

زهرا یگانه

شنبه ۲ بهمن ۰۰
۱۱:۵۲

اگه دوست داشتی بیا بگو کلاس زبان فرانسویت به کجا رسید؟ *---*

وای زهرا زبان خوندن تقریبا تنها دل‌خوشی این روزهامه. یه مدت بود که اصلا توان خوندن نداشتم و خیلی عذاب وجدان داشتم که دارم کلاسم رو هدر می‌دم ولی چند روزیه بهش برگشتم و دارم درس‌هام رو دوره می‌کنم و حس می‌کنم دارم خیلی پیشرفت می‌کنم :)) می‌دونی، اینکه ولو دست و پا شکسته می‌تونی از چیزهایی که می‌خوای حرف بزنی و منظورت رو انتقال بدی احساس خیلی محشریه!

یک چیزی که هست اینه که چون هنوز ترم‌های پایین هستیم فارسی حرف زدن توی کلاس چیز خیلی رایجیه و استادمون اصلا بهمون ایراد نمی‌گیره بابتش. من این رو دوست ندارم. حس می‌کنم کمی تنبلم می‌کنه. قراره خودم رو مجبور کنم تا جایی که می‌شه چیزی رو به فارسی نگم. دیروز شروع کردم یک انیمیشن فرانسوی دیدن و می‌تونستم یک جملات محدودی رو توش بفهمم!

خلاصه که قراره خیلی بیش‌تر از قبل براش تلاش کنم ^_^

موضوعات

آرشیو مطالب