چند شب پیش سارا داشت بهم توی نوشتن تکالیف فرانسوی کمک می‌کرد. در واقع باید با استفاده از یک گرامری، یک سری جمله می‌ساختم و سارا داشت بهم ایده می‌داد. بعد یک جایی اون وسط‌ها گفت: به نظرم هدفت این باید باشه که بعد از خوندن جملاتت، هم‌کلاسی‌هات یا بخندند، یا بترسند.
اینم یکی دیگه از وقت‌هایی که فهمیدم دوستیم با سارا اتفاق درستی بوده.
کاش وقتی که یک دختر کوچولوی دبستانی بودم و معلممون هر روز مشق جمله سازی بهمون می‌داد سارایی بود که بهم این حرف رو می‌زد. احتمالاً من حالت دوم رو انتخاب می‌کردم. چون بعد از دیدن ترس توی چهره‌ی معلم و دوست‌هام می‌تونستم یک لبخند مرموز بزنم و مقنعه‌ی سفیدم رو مرتب کنم و برگردم پشت نیمکتم. :)) اما متأسفانه من همیشه سعی در شاعرانگی داشتم. حتی در جمله‌سازی‌های دوران دبستان.
همیشه همهچیز باید رنگی از هیومر داشته باشه مخصوصا:))
