ما برای مشکلات دیگران نصیحت گران قهاری هستیم. برای خودمان اما نه. یک مثال میزنم. فرض کنیم دوستی شکست عاطفی میخورد. میتوانیم تا ساعت ها او را نصیحت، موقعیتش را تحلیل و اشتباهاتش را گوشزد کنیم و در آنِ واحد همان اشتباهات را با شدت و حدت بیشتری در رابطه شخصی مان تکرار کنیم. به اشکال کار فکر کردم و رسیده ام به یک کلمه. فاصله. برای درست دیدن همیشه به اندکی فاصله نیاز است. ما از مشکلات دیگران دوریم و بنابراین نگاهِ جامع تری داریم. بد نیست گاهی از وسط گود زندگیمان بیاییم بیرون. برویم کمی دورتر و از یک فاصله مناسب زندگی خودمان را تماشا کنیم.


18 اردیبهشت 1397