60. رسالت

راستش از اون آدم هایی نیستم که وقتی یک نفر میمیره شروع میکنند به ساختن داستان های افسانه ای راجع به اون. برای همین منکر نمیشم که میم، هم اتاقیم، نه تنها رفیق گرمابه و گلستانم نبود، بلکه با هم اختلاف نظرهای زیادی هم داشتیم. منکر نمیشم که به یاد ندارم چیزی ازش یاد گرفته باشم. با این وجود روزها و شب های خوب هم کم نبودند. خنده هامونم. در نهایت اما فقط یه دوست معمولی بود.
چند وقت قبل برگشتم به اصفهان. با حالی که بدون شک جهنم بود. به امید اینکه سفر بهم کمکی کنه. راستش نکرد. اما اون شهر، یاد میم رو برام زنده کرد. وقتی از خیابون هایی گذشتم که باهم توش قدم میذاشتیم. توی اون حال جهنم، مرگ برگ برنده بود و همه چیز در مقابلش بی اهمیت. حتی غم.
دارم فکر میکنم هر آدمی رسالتی داره. رسالت بعضی آدم ها شاید توی مرگشون باشه. من اون برگ برنده رو، در حالیکه نزار ترین نسخه از خودم بودم، مدیون نبودن کسی بودم که بودنش کمکی بهم نکرده بود.

20 خرداد 1397

59. Inside

میدونید چیه؟ اینکه آدم از زندگیش لذت ببره یا نه یه بخشیش برمیگرده به شرایط زندگی. یه بخش مهمترش اما برمیگرده به اینکه مهارت لذت بردن رو داشته باشه یا نه. واسه همینه که خیلی از ماها بدون اینکه مشکل لاینحلی داشته باشیم مدام داریم مینالیم. چون اون مهارت رو نداریم. از اون سمت آدمایی رو میبینیم که از زمین و آسمون براشون اومده، ولی هنوز بلدن از داشته های کوچیکشون کیف کنن. من جزو کدوم دسته م؟ راستش فکر میکنم من آدم لذت های کوچیکم، اما توی این بازه زمانی این بخش شخصیتم دفن شده زیر چند لایه از غر زدن ها و نالیدن ها. باید کنار بزنم این لایه هارو. مدام دارم به خودم میگم اگه نتونی از امروز لذت ببری از فردا هم نمیتونی. چون شادی جایی بیرون از تو نیست. یه مهارته، درونت.

17 خرداد 1397

58. ?Are you raising your hand

دوازده مرد خشمگین بدون شک توی لیست ده فیلم برترم قرار داره. فیلمی که تاثیر زیادی روی نگاه من به زندگی داشته. فیلم راجع به حقیقته. حقیقت و میزان توانایی ما در پی بردن بهش. اینکه نگاه مطلق داشتن به وقایع چقدر میتونه ساده لوحانه باشه. توی دنیایی که هر روز آدم هاش رو با اطمینان قضاوت میکنیم، این دوازده مرد، اومدن تا بهمون یه تلنگر بزرگ بزنن.

+ کدوم فیلم بیشترین تاثیر رو روی نوع نگاهتون به زندگی داشته؟

15 خرداد 1397

57. بار دیگر، شهری که ...

شهری که در آن زندگی میکنم را دوست ندارم. قلبم برایش نمیتپد. فکر میکنم آدم باید قلبش برای شهرش بتپد. توی خیابان هایش خاطره داشته باشد. اینجا شهر بی خاطره من است. هیچ چیزی را یادم نمی آورد. انگار هیچ وقت اینجا نبوده ام. راستش خودم را مهمان موقت میدانم. غیر از این باشد دلم میگیرد. دیروز اما فکر کردم شاید هیچ وقت فرصت ندادم خودش را به من بشناساند. فکر کردم شاید میشود دوستش داشت. شاید کوتاهی از من باشد. تصمیم گرفتم آشتی کنم. نگاهم به نیمه ی پر لیوان باشد. توی کوچه پس کوچه هایش خاطره بسازم. آدم هایش را تماشا کنم. خدا را چه دیدی؟ شاید این شهر هم بخواهد با من آشتی کند.

11 خرداد 1397

56. مرگ برگ برنده ی ماست

غم خودش را پهن کرده توی سراسر خانه. هرجا را که سرک میکشم، قبل از من رسیده آنجا. توی  خاک گلدان ها، داخلِ گوشی تلفن، توی جعبه ی قرص ها. همه جا. بیشتر از همه اما در آینه. پیروزمندانه زل میزند توی چشم هام و باختنم را تف میکند توی صورتم. من اما به مرگ فکر میکنم. یک چیز اگر قوی تر از غم باشد، مرگ است. توی دلم میگویم مرگ برگِ برنده ی ماست. بعد آرام میگیرم.

10 خرداد 1397

55. خوشحالی محض

دلم میخواد دست یه بچه ی پنج شیش ساله رو بگیرم ببرم شهربازی. هر وسیله ای دلش خواست سوارش کنم. هر خوراکی ای خواست براش بخرم. تا هروقت دلش خواست اونجا بمونیم. دلم میخواد چیزی رو به کسی بدم که دیگه هیچ وقت کسی نمیتونه به ما بده .

9 خرداد 1397

54. الاکلنگ

 هیچ چیزی نیست که خوشحالیِ به دست آوردنش تا مدتها با ما بماند. همه لذت ها در لحظه رسیدن شروع به کمرنگ شدن میکنند چون در آن لحظه چیز دیگری شروع میکند به پررنگ شدن. یعنی غفلت. توی این دنیا اصل بر کمرنگ شدنِ خوشی است چون آدم ها اصل را گذاشته اند بر پررنگ کردن غفلت.

8 خرداد 1397

53. Want to be addicted again

یادمه چندین سال پیش وقتی کتابی برای خوندن نداشتم و کتابای قبلیم رو تموم کرده بودم درست شبیه این بود که مواد واسه مصرف ندارم و تا وقتی یه کتاب جدید میخریدم خمار بودم! حالا که دارم به قفسه ی کتابام نگاه میکنم پره از کتابایی که تاریخ خرید یا هدیه گرفتنشون برمیگرده به چار پنج سال پیش و هنوز خونده نشدن! نمیدونم چی شد که اینجوری شدم ولی باید برگردم به همون روزا. سالاریها چطوره برای شروع؟ :)

8 خرداد 1397

52.

اشکال کار آنجاست که هنگامِ شناختنِ ضعف هایمان متوقف میشویم. درست زمانی که باید گام اصلی را برای رفع کردنشان برداریم.

7 خرداد 1397

51. کتاب درمانی!

یک کتاب معرفی کرد و گفت حتما بخوانم. اصرار داشت حالم را خوب میکند. من اما به کتاب هایی از این دست میگویم «روانشناسی تجاری». یعنی یک مشت مزخرف بی سر و ته که به زور میخواهد به شما بقبولاند قدرت هرکاری را دارید. در حالیکه در واقعیت اینطور نیست. از آن گذشته، من آدم متحول شدن های یکهویی نیستم. باز هم اما اصرار کرد. من هم امروز رفتم کتابفروشی و خریدمش. حالا هم کتاب را که یک آقای خوشبخت از روی جلدش زل زده توی صورتم، گذاشته ام رو به روم و شبیه به کسی هستم که بعد از یک عمر ستایشِ موسیقی باخ، موزارت و بتهوون، دارد توی خلوت خودش شیش و هشت پلی میکند.

5 خرداد 1397