201. قرار بود ادامه داشته باشد

وقتی از این روزهام برای آدم‌ها حرف می‌زنم احتمالا این تصور رو درشون ایجاد می‌کنم که هیچ نقطه‌ی روشنی توی روزهام نیست. واقعیت اما خلاف اینه. هر روز ده‌ها بار احساس می‌کنم که توان بلند شدن و جنگیدن دارم. ده‌ها بار نور امیدواری روی زندگیم می‌تابه و فکر می‌کنم می‌تونم روزهایی که از دست دادم رو جبران کنم. اما چیزی که هست اینه که هر روز ده‌ها بار هم با سر زمین می‌خورم. اینه که یاد گرفتم دل‌خوش نباشم و جای اینکه هر بار پیِ این رد نور رو بگیرم، یک گوشه منتظر بشینم تا سیاهی برگرده.
 

200.

صبح‌ها برای پنج دقیقه خواب بیش‌تر به چشم‌هام التماس می‌کنم تا مگه برای چند دقیقه‌ی دیگه هم که شده از زیر بار زنده بودن شونه خالی کنم. دقیقا همین. زنده بودن. نه که بابت مشکلات زندگی احساس عجز کنم. نه. در برابر خود زندگی ناتوان و وحشت‌زده‌م و هیچ ایده‌ای ندارم از این وحشت دائمی باید به چی پناه ببرم.

 

199. It just stops being true

میون مرتب کردن فابل‌های توی لپ‌تاپم رسیدم به اسکرین‌شاتی که از یکی از پیام‌های ح. گرفته بودم. یک جایی وسط کلی واژه‌ی پرمهر نوشته بود:« تو همه‌ی عمرت رو پیش رو داری.» بعد خوندنش ذهنم رفت پیش مکالمه‌ی لیلی و مارشال وقتی که لیلی قلبش بابت نرسیدن به خواسته‌هاش فشرده بود.

 

.Marshall: I promise you.Your best and your most exciting days are all ahead of you 
Lily: I love you so much for saying that, but there gets to be a point in life where it just stops being true

با فکر اینکه شاید این خوب شدن اون‌قدر طول بکشه که یه روز دیگه این جمله درست نباشه قلبم فشرده شد.
 

198.

چیزی که می‌دونم اینه که احتمالا این بار هم نجات پیدا می‌کنیم. چیزی که نمی‌دونم اینه که آیا این هنوز هم نیمه‌ی پر لیوانه؟

 

197. حتی وقتی می‌خندیم

گاهی وقت‌ها سعی می‌کنم خوب فکر کنم تا یادم بیاد دنیای قبل از افسردگی چه شکلی بود. برای توصیفش فقط یک کلمه به ذهنم میاد. سبکی. می‌دونی، شبیه قدم زدن توی هوای اردی‌بهشت می‌موند. ممکن بود که غمگین باشی یا حتی گریه کنی؛ ولی بین همه‌ی غم‌هات داشت نسیم بهاری می‌وزید. کلیدواژه‌ی افسردگی اما سنگینی‌ه. از خواب بیدار می‌شی و قبل از اینکه حتی به خودت بیای یک سنگ بزرگ روی سینه‌ته. با سنگینی راه می‌ری، با سنگینی حرف می‌زنی، با سنگینی لبخند می‌زنی. حتی می‌تونی خوش‌حال باشی. اما سبک نه. برای همینه که قبل از افسردگی رو با سبکی به یاد میارم. چون بعد از اون بارها خوش‌حال بودم. اما سبک هیچ‌وقت.

*عنوان، نام کتابی از فریبا وفی.
 

196. Everyone's fighting a battle

یک موضوعی که این روزها خیلی بهش فکر می‌کنم، اینه که انگار آدم‌ها وقتی توی زندگی‌شون کسی یا کسانی رو دارن که می‌‌تونن وقتی حالشون بده، این ناخوشی رو باهاشون به اشتراک بذارن، دیگه چندان، تلاش برای بهتر کردن حالشون به تنهایی رو یک گزینه در نظر نمی‌گیرن. شاید چون این کار سخت‌تریه. من مشکلی با به اشتراک‌گذاری غم‌ها ندارم. چیزی که دوستش ندارم، در حاشیه قرار گرفتن مسئولیتیه که ما در قبال خودمون داریم. اینکه پذیرفتن این مسئولیت، اولین گزینه‌ی ما نباشه. اینکه بدون اینکه تلاشی کرده باشیم تا خودمون مسئله رو حل کنیم، اون رو با بقیه تقسیم کنیم. ولی خب می‌دونی؟ اولا، این چیزی نیست که بشه به راحتی با آدم‌ها مطرحش کرد. همین الان هم، من باید نگران این باشم که اون چند نفری که این‌جا رو می‌خونن و برام مهمن، دیگه از ناراحتی‌هاشون باهام حرف نزنن. دوما، من نمی‌تونم از دیدگاهی که دارم مطمئن باشم چون به نظر میاد تفاوت‌های فردی توش خیلی دخیله. مثلا سارا، وقتی آدم‌ها حال بدشون رو باهاش به اشتراک می‌ذارن انرژی روانی زیادی رو وسط نمی‌ذاره و انگار که خیلی با این موضوع راحته. من برعکسم. خیلی وقت‌ها حال بد دیگران به شدت روم اثر می‌ذاره. هرچند، این معنیش این نیست که ترجیح می‌دم دوست‌هام چیزی رو که به تنهایی نتونستن حل کنن بهم نگن. این حتی برام سخت‌تره. می‌بینی؟ موضوع همینه که راه‌حل اول تو چیه؟ 

من خوشحال می‌شم اگر بهم بگید شما رویکردتون در مواجهه با ناراحتی‌هاتون چیه، یا اینکه شریک شدن توی غم‌های بقیه چه اثری روتون می‌ذاره، و مهم‌تر از همه اینکه، اگر دوستی بهتون بگه نظری مشابه به من داره،  بعد از اون راحت هستید که توی لحظه‌های سخت زندگی‌تون سراغش برید یا نه.

 

195. بیست و شش

دقیقا یادم نیست کِی، اما یک جایی حدود دو سه سال پیش، من یک تلاش شکست‌خورده برای یادگیری زبان فرانسوی داشتم. وقتی که تا نحوه‌ی معرفیِ خودم پیش رفتم و همون‌جا، با دیدنِ املای عجیب و غریب کلمات توی این زبان، به خیال خودم برای همیشه، کنارش گذاشتم. بعد از اون هم تقریبا هر کسی  فهمید دارم ترکی یاد می‌گیرم یک سوال داشت: آخه چرا فرانسوی نه؟ و من هم یک جواب داشتم: دوستش ندارم.
چند ماه پیش اما یک روز حین گشت زدن توی یوتیوب، ورق برگشت. چشمم خورد به یک موزیک ویدئوی فرانسوی و گوش دادن بهش همانا و افتادن مهر این زبان به دلم همانا. این شد که شروع کردم؛ به امید اینکه یک روز، اون‌قدر خوب بشم که بتونم باهاش هم‌خوانی کنم. حالا امشب، از اون‌جایی که من یک انسان به شدت علاقه‌مند به ثبت و بررسی مسیر یادگیری و پیشرفت‌ام، تصمیم گرفتم تا کلماتی رو که از توی متن این آهنگ بلدم بنویسم و هر چند وقت یک بار بهش برگردم و چیزهای جدیدی که یاد گرفتم رو اضافه کنم و این‌قدر ادامه بدم تا اینکه یک روز هیچ واژه‌ای توی این آهنگ نباشه که معنیش رو ندونم (:
 

194. پرونده‌ی n اُم: اضطراب

یک تصویر از برادرم توی ذهنم هست که خیلی وقت‌ها بهش فکر می‌کنم. شب عیده و تازه از خوابگاه برگشته خونه که تلفنش زنگ می‌خوره. جواب می‌ده و خبر می‌رسه که هم‌اتاقیش تصادف کرده و توی کماست. برادرم؟ دو سه دقیقه به این اتفاق فکر می‌کنه و با خونسردی برمی‌گرده سر کارش. و می‌دونی؟ این تصویر برای من که زندگیم مدام در اضطراب، استرس، نگرانی و اُورثینک می‌‌گذره، واقعا شگفت‌انگیزه. این میزان از درگیر نشدن در اون چیزی که تحت کنترلت نیست و تمرکز روی اون چیزی که روش کنترل داری.
دارم وارد مسیری می‌شم که قراره تا چندین ماه استرس زیادی رو وارد زندگیم کنه و می‌دونم من توان تحملش رو ندارم. دیر یا زود لگد می‌زنم زیر کاسه و کوزه‌ی همه چیز. تنها راه اینه که یک پرونده‌ی تغییر جدید باز کنم و تمام این مسیر رو به چشم تمرینی برای غلبه بر اضطراب ببینم. می‌دونی، دوست ندارم اون آدمی باشم که از مسیر لذت نمی‌بره. چون مگه غیر از اینه که چیزی به جز مسیر وجود نداره؟
 

193. ترس، ترس، ترس

فکرهام کمی روشن و منسجم شدن و دلیل آشفتگی این روزهام رو فهمیدم. بازم ترسیده‌م. و این داره غمگینم می‌کنه. هنوز یادم نرفته که اشکالی نداره بترسم. اما موضوع این نیست. موضوع اینه که این بار نمی‌تونم چیزی غیر از این رو تصور کنم. و می‌دونی؟ هنوز حتی اُرک‌ها هم حمله نکرده‌ن.
 

192.

می‌دونی، انگار یک قانون نانوشته هست که می‌گه اگر حرف مهمی داری، باید سعی کنی توی تلاش اول، به بهترین شکل ممکن بیانش کنی. وگرنه بعد از چند تلاش شکست خورده، گفتن و نگفتنش دیگه فرق زیادی با هم ندارن.